غم فطرس دگر به سر آمد
پرِ پرواز ، جلوه گر آمد

بر دعا بهترین اثر آمد
سِرِ حق سرفراز ، سَر آمد

پدرِ خاک را پسر آمد
بهر هر بنده ای پدر آمد

بر محمد رسیده جان از راه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

عرش حق شورِ گل فشانی داشت
خانه ی وحی میهمانی داشت

هر ملک شوقِ مژدگانی داشت
یک بغل یاسِ آسمانی داشت

مرتضی اشکِ شادمانی داشت
مصطفی شوق نوحه خوانی داشت

گفت جبریل گِرد زایشگاه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

شده عالم پُر از هیاهویش
شب قدر است پیچش مویش

به پیمبر کشیده ابرویش
به علی رفته شکل بازویش

مثل زهراست زهره ی رویش
به حسن رفته عطر گیسویش

همگی شادمان ولی پُر آه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

مثل والشمس گشته بی سایه
رخش از نور بسته پیرایه

سوره ی فجر ، آخرین آیه
به اصول است اصل سرمایه

وصفش آمد به دهر ، آرایه
شده با ساق عرش همپایه

با خدا بود و هست ، او همراه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

تا به دستانِ مصطفی غلتید
ماه آمد به دامنِ خورشید

بر رخش اشک همچو مروارید
می چکید و به گریه خم گردید

حنجر طفل را که می بوسید
گویی آنروز مصطفی میدید

تشنه لب میرود به قربانگاه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

این حسین است و مهر تابانش
ذره سانم گدا به اِیوانش

بودم ای کاش از شهیدانش
می شدم کشته پیش چشمانش

شهره شد از قدیم ،احسانش
چو «رئوفی» بگیر دامانش

تا نگردی به کوره ره گمراه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله
رئوفی نیا