در دل خود كشيده ام نقش جمال يار را


پيشه خود نموده ام حالت انتظار را


ريخته دام ودانه شه از خط وخال خويشتن


صيد نموده مرغ دل برده از او قرار را

سوزم وسازم از غمش روز وشبان بخون دل


تا كه مگر ببينم آن طرّه مشكبار را

دولت وصل او اگر يكشبي آيدم بكف

شرح فراق كي توان داد يك از هزار را

چشم اميد دوختن درره وصل تابكي


برده شرار هجر او از كفم اختيار را

اي مه برج معدلت پرده زچهره برفكن


شوي زچشم عاشقان زآب كرم غبار را

سوختگان خويش را كن نظر عنايتي


مرهمي از كرم بنه اين دل داغدار را

حيران را ز جلوه اي از رخ خويش مات كن


تا رهد از خودي خود ترك كند دياررا

حسین غلامی


بانک شعر امام زمان بانک شعر امام زمانبانک شعر امام زمانبانک شعر امام زمانبانک شعر امام زمانبانک شعر امام زمان