شعر هفدهم ربیع الاول

اشعار ولادت حضرت محمد(ص)

اشعار ولادت امام جعفر صادق(ع)



ای تمام آفرینش خشتی از ایوان تو

علم شرق و غرب عالم سطری از قرآن تو

آسمانی ها زمینی ها همه مهمان تو

گل کند جان مسیح از غنچه خندان تو

خنده خورشید ها، از گوهر دندان تو

عقل ها مبهوت تو، مجنون تو، حیران تو

***

آسمانی ها همه مرهون ارشاد تواند

دستگیران جهان محتاج امداد تو اند

شهریاران بنده سلمان و مقداد تو اند

چار ام و هفت عرض در خط اولاد تواند

انبیا یک سر بشیر صبح میلاد تواند

نورها بر قلبشان تابیده از فرقان تو

***

انبیا یک کاروان تو کاروان سالارشان

خوبرویان مشتری تو یوسف بازارشان

خالق و خلقت، درود توست دائم کارشان

نسل آدم را تویی تنها تویی غمخوارشان

مسلمین در خواب غفلت، تو بیدارشان

بی خبر از دشمنان عترت و قرآن تو

***

تو سراپا جان جان امتی امت چو تن

تن به جان آید اگر یک لحظه بیند جان محن

با اهانت بر تو شد چو بحری موج زن

در خروش آمد بسی پیر و جوان و مرد و زن

رهروان تو سزد مانند چوپان قرن

بشکند دندانشان چون بشکند دندان تو

***

ای که کرده ذات محبوب حق، حبیب خود خطاب

ای فروغت جلوه گر چون مهر از ابر حجاب

گر جسارت کرد بر تو ابلهی حیف از جواب

تو به وسعت، فوق اقیانوس و او کم از سراب

با صدای سگ نگردد، کم فروغ آفتاب

می درخشد تا قیامت نور بی پایان تو

***

از فروغ رحمتت لبریز، ظرف عالم است

چون تو قامت بر فرازی قامت گردون کم است

لیله ی میلاد تو عید کمال آدم است

خاصه در سالی که آن سال رسول اعظم است

پایه ی توحید تو همچون کتابت محکم است

ثبت گشته بر جبین آسمان عنوان تو

***

چارده قرن است دنیا محو عدل و داد توست

آه مظلومان عالم بانگی از فریاد توست

بردگی محکوم تو، آزادگی آزاد توست

تا خدایی خدا، ملک خدا آباد توست

هفته ها و روزها و لحظه ها میلاد توست

بسکه جوشد گوهر علم از یم عرفان تو

***

تو به جای سیم و زر، احسان و عدل اندوختی

تو نگاه مرحمت حتی به دشمن دوختی

تو به بزم آفرینش، سوختی و سوختی

تو ز حکمت در دل انسان چراغ افروختی

تو به جای اضرب، اقرأ بر بشر آموختی

می درخشد عَلَّم القرآن به الرحمن تو

***

آمدی ای تا ابد بر سینه ها نورآمدی

آمدی ای موسی برگشته از طور آمدی

آمدی ای رایتت پیوسته منصور آمدی

آمدی ای ملک هستی از تو مامورآمدی

ای چشم بد از عارضت دور آمدی

خنده کن ای صبح، مشتاق لب خندان تو

***

کیست تا مثل تو سلمان و ابوذر آورد؟

کیست تا مرد دوعالم همچو حیدر پرورد؟

کیست تا در بوستان وحی، کوثر پرورد؟

کیست تا چون لولو و مرجان، دو گوهر پرورد؟

یا چو زینب، دختری در حد مادر آورد؟

ای امیرالمومنین، پرورده دامان تو

***